SkyscraperCity Forum banner

Pozostałości Polski na Białorusi

Tags
belarus kresy
3M views 6K replies 281 participants last post by  Mariop70 
#1 ·
Przez ostatnie dwie niedziele jeżdziłem rowerkiem po Białorusi.Byłem w kilku miasteczkach.W zasadzie szukałem sladów polskości kościoły,cmentarze,dworki.Pyknąłem trochę zdjęć takiej typowej dzisiejszej Białorusi.Tak myślę czy warto umieścić trochę zdjęć,jak myślicie?Będzie zainteresowanie?
 
#3,221 · (Edited)
Druja; obwód Witebsk, rej. Brasław

Osada wspomniana (1386) w kronice M. Stryjkowskiego. Prawdopodobnie Drui dotyczył też, wzmiankowany w "Kronice Bychowca" (1374), zapis o nowym zamku na brzegu Zachodniej Dźwiny "11 mil od Dyneburga". O znaczeniu miasta decydowało właśnie położenie nad tą rzeką - jednym z głównym szlaków komunikacyjnych tych terenów.

W 1377 gród w Drui mieli oblegać (bezskutecznie) rycerze z Zakonu Kawalerów Mieczowych, pierwszy raz używając armat.

Drewniany zamek wznieśli w Drui w poł. XVI wieku Massalscy. Od 1611 roku stał się własnością Sapiehów, którzy wybudowali nowy drewniany zamek otoczony wałami.

W 1618 budowę miasta rozpoczął Kazimierz Lew Sapieha. W 1620 Zygmunt III Waza nadał Drui prawa miejskie (lokacja na prawie magdeburskim) i herb.


Położenie na mapie WIG z 1932 r.



Położenie na przedwojennej mapie województwa wileńskiego. Była to prawie najdalej na północny-wschód wysunięta gmina, najdalej był Leonpol.




Zamek i miasto zajęły wojska moskiewskie (24.XII.1654) pod dowództwem Szeremietiewa. Pewien długiego panowania car Aleksy mianował tu swego wojewodę A.Ordyna-Naszczokina. Odzyskany przez Polaków (1660) ponownie został zajęty i spalony przez Rosjan (1664). Zamek odbudowano, jednak stracił później swoje znaczenie.

Podczas II wojny północnej (1701) miasto zajęli Rosjanie. Spotkali się tu sprzymierzeni w wojnie ze Szwecją król August II (jako elektor saski) i car Piotr I Wielki.

Okupujący Druję Rosjanie obiecali przekazać miasto (należące wciąż do Sapiehów) popierającym wojska carskie Ogińskim i Wiśniowieckim. (Rzeczpospolita, do której te ziemie należały, w wojnie formalnie nie uczestniczyła). Wkrótce w okolicach pojawiły się 3 pułki rosyjskie, które wespół z oddziałami Ogińskiego i posiłkującymi go Tatarami splądrowali okolice (straty w samej Drui szacowano na 25 tys. florenów).

Na aktualnej mapie Białorusi



W zrujnowanej ciągłymi wojnami Brasławszczyźnie Druja była jednak najszybciej rozwijającym się miastem. W XVIII wieku został zbudowany ratusz miejski - miasto posiadało własny magistrat, brukowane ulice. (Pozostałym miasteczkom - Brasławowi i Ugar, sejm 1776 skasował prawa miejskie, przywrócone 1792).

23 stycznia 1793 w II rozbiorze Polski Rosjanie zagrabili Druję, która do III rozbioru (1795) stała się rosyjskim miastem granicznym. Miasto liczyło wtedy 3,4 tys. mieszkańców i 500 domostw.

W lipcu 1812 brygada francuskiej kawalerii walczyła pod miastem z oddziałem rosyjskim pod dowództwem J.Kulniewa z korpusu gen. Wittesteina.

8 sierpnia 1812 roku 240 najznakomitszych obywateli Brasławskiego podpisało w Widzach wzorowany na wileńskim akt przyłączenia powiatu do Królestwa Polskiego.

8 sierpnia 1812 roku rosyjski oddział płk. Albrechta rozbił pod Drują francuszki oddział przygotowujący budowę mostu przez Dźwinę, a później pojmał właściciela majątku Manuccy (wraz z 80 ludźmi służby), który wszedł w skład odrodzonej polskiej administracji powiatu.

Właściciele zamku drujskiego - Sapiehowie sprzedali go (1824) Miłoszom, którzy wybudowali tu nowy pałacyk (dwór, obecnie sanatorium). Część zamku zajmuje zabudowa miejska, jednak zachowały się fragmenty wałów obronnych zamku Sapiehów.

Zbudowany (1763-73) według projektu Antoniego Paraca z Genewy i Ludwika Hryncewicza kościół i klasztor dominikanów skonfiskowały przez władze carskie (1832) i przekazały na cerkiew (1839). Stopniowo popadał w ruinę i został rozebrany (1909).

Do upadku Drui przyczynił się brak linii kolejowej. Dopiero okupujący miasto (1915-18) - podczas I wojny światowej - Niemcy zbudowali kolejkę wąskotorową Dukszty - Druja na trasie Bolbinowo-Druja-Brasław-Orsza.

Na prośbę arcybiskupa wileńskiego (dzisiaj błogosławionego) Józefa Matulewicza od 1923 marianie prowadzili w mieście białoruskie Gimnazjum im. Stefana Batorego. Szkołę zlikwidowali Sowieci po wkroczeniu w 1939 r. Arcybiskup Jerzy Matulewicz zezwolił też na częściowe wprowadzenie do nabożeństw języka białoruskiego w kościele w Drui.

Plan miasta z 1910 r.(www.szukamypolski.com)



Tablica z nazwą miejscowości, za tablicą cmentarz żydowski na wlocie z Brasławia.



Podczas II wojny światowej Niemcy utworzyli w Drui getto. Przy jego likwidacji (1943) wymordowano wszystkich Żydów i spalono zabytkową synagogę.

Dwaj marianie z Drui znależli się wśród grona męczenników, beatyfikowanych przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Warszawie (13 czerwca 1999). Po wkroczeniu Niemców miasto stało się ośrodkiem, z którego wyruszali do pracy misyjnej za Dźwinę, na tereny przedwojennej Białoruskiej Republiki Sowieckiej księża marianie i siostry eucharystki.

Marianie jako centrum swojej działalności wybrali otwarty znowu kościół w Rosicy - około 30 km na północny-wschód od Drui. Wobec nasilania się na terenach za Dźwiną działności partyzantki sowieckiej, Niemcy w połowie lutego 1943 r. rozpoczęli pacyfikację ludności. Otaczano całe wsie, wyłapywano ludność i zaganiano do zabudowań. Ludzi rozstrzeliwano, zabijano granatami lub palono żywcem w budynkach. Wśród mordowanej (także w kościele) ludności Rosicy i okolic pozostali dobrowolnie ich duszpasterze: ks. Jerzy Kaszyra i ks. Antoni Leszczewicz. Spowiadali ludzi, przyjmowali wyznanie wiary od prawosławnych, dysponowali na śmierć. Zginęli razem z innymi. Ks. Leszczewicz zginął w podpalonej i zamkniętej stajni dnia 17 II 1943 r., natomiast ks. Kaszyra 18 II został spalony w oblanym benzyną domu razem z grupą około 30 osób.

W czasach sowieckich następuje dalszy upadek miasta, które stopniowo sie wyludniało (1971 - 2,5 tys. mieszk.). Obecnie liczy mniej mieszkańców (1995 - 1,6 tys.), niż w I Rzeczpospolitej.

Od 1991 w niepodległej Białorusi.
(http://rzecz-pospolita.com/druja.php3)
 
#3,222 ·
Doorsers1, mnie się Twój pomysł z 'Rzepą' podoba, ale to, co zrobiono po 1939 roku od Łomży na Wschód to bandytyzm. Oczywiście, zawsze możesz powiedzieć, ze to moskale, żydzi i gruzini... ale Janko i Kastuś też w tym maczali palce - to Autorzy wcześniejszych postów chcieli jasno stwierdzić. Polityka historyczna Białorusi to kompletny absurd z naszego punktu widzenia. Ostatecznie za chwilę Brzechwa też okaże się Rusinem, bo napisał o Lisie Witalisie spod Oszmiany i Babuleju i Babulejce znad Wilejki;)

Zacny Mariuszu, według mnie Doorsers1 miał pecha, że urodził się trochę za późno, bo byłby z niego świetny żołnierz kresowej dywizji tłukący moskali, jak przystało na Rzeczpospolitaka;) Mnie to utożsamianie prawosławia z Rusią do końca nie przekonuje, a to że musisz co pewien czas 'znosić' poboczne dyskusje potraktuj jako folklor i poszanowanie Twej pracy, ale czasem pozwól odetchnąć zmęczonym pielgrzymom przy tych wędrówkach po bezkresach kresów i okaż nam łaskawość;)
serdecznie pozdrawiam
zb
 
#3,223 ·
Dla Ryska: 1) pierwszym panstwem slowianskim na terr. Bialorusi jako takie mozno nazwac ksiectwo Polockie (z ksieciem Ragwalodem na czele), zjawilo sie na Dzwinie w VIII-IX w (Polock...). Za niepodporzadkowanie Kijowi uleglo najazdowi przez ksiecia Wladimira, ktory zabil Ragwaloda i ozenil sie z jego corka Rognieda przeciwko jej woli.
Ona byla chrzesciajanka, Wladimir zas nie - eventualnie wysyla ja do Zaslavia kolo Minska budujac zamek dla niej...do tej pory zostala gora zamkowa z bylym kosciolem protestantskim, terazniejsza cerkiew...
2) Nastepnym etapem bylo WKL - wspolna dzierzawa ksieci litewskich i miast slowianskich. Z ciagiem czasu przejela nazwe Litwa (nie miala nic wspolnego z terazniejsza Litwa-Lietuwa).
3) Unia z Polska - powstanie RzeczyPospolitej (WKL w unii przez dlugi czas zachowuje odrebnosc, ma wlasne wojsko, hetmanow, pieniadze, prawo it.d.)
4) Po ostatnim rozbiorze Rosja zakazuje uzywania terminu Litwa, jako takiego nie uznaje oficjalna rosyjska historia. Termin jest zakazany w rozmowach i druku....zeby okreslic te tereny zjawia sie okreslenie Bialorus, czy Severo-Zapadnyj Kraj. Tak sie pojawila Bialorus....

Po oglaszeniu w 1918 r. BNR - Bialoruskiej Republiki Ludowej trwala dyskusja czy zmienic nazwe na Krywia (jak hold plemionom krywiczow pierwiastkom bialoruskiej narodowosci) czy uzywac juz znajome od caratu Bialorus...postanowili ze wiadoma dla wszystkich Bialorus ma wiecej szans.
 
#3,224 ·
dla Zdzislawa"...co zrobiono po 1939 roku od Łomży na Wschód to bandytyzm..."
zgadzam sie. Pamietaj ze rozkazy oddawane byly przez ludzi zupelnie obcych Bialorusi, jako najczesciej Zydow, Armianow, Gruzinow. Bialorusini byli posluszni wykonawcy, przeciez zyc sie chcialo kazdemu.
Stalin sie wachal, myslal czy oddac Wilno Lietuvisom czy Bialorusinom. I w koncu oddal Lietuvisom bo bardziej tego chcieli, w miescie bylo tylko 2% Letuvisow przed wojna.
Moze i dobrze ze tak zrobil, bo jak by bialorusini zrobili z Wilna to co zrobili z Minskiem - bym to byla katastrofa. Tam wiec tzreba podziekowac Letuvisom ze oszczedzili Wilno i zachowali tak jak jest dla generacji....to jest moje prywatne zdanie...

"...byłby z niego świetny żołnierz kresowej dywizji tłukący moskali, jak przystało na Rzeczpospolitaka..." - odpowiem slowami Pilsudskiego: "Cala Polska jest jak bublik, dziura w srodku a co najlepsze na krancach (kresach)...":lol:
 
#3,225 ·
Zdjęcia i opisy ze strony Narodowego Archiwum Cyfrowego(http://audiovis.nac.gov.pl)

Most na Drujce w Drui - widok ogólny.1934 r.



Stacja kolejki wąskotorowej w Drui, łączącej Druję z Dzisną. Widoczna kolejka wąskotorowa.1934 r.



Koszary Szwadronu Kawalerii w byłym zamku sapieżyńskim w Druji. 1934 r.



Widok ogólny Drui z nad rzeki Drujki. Na pierwszym planie żelazny most kolejowy i bożnica (synagoga), w tle kościół św. Trójcy.




Wóz konny na niezidentyfikowaniej ulicy w Drui. W tle kościół św. Trójcy.1934 r.

 
#3,226 · (Edited)
Kościół św. Trójcy w Drui, na wzgórzu widoczne chaty chłopskie.1934 r.



Widok zewnętrzny bożnicy (synagogi) z XV wieku nad Drujką. W głębi wieże cerkwi i kościoła katolickiego. Przy drewnianym moście pasące się krowy.



Strzelcy z Oddziału Związku Strzeleckiego w Druji składają slubowanie na sztandar.1935 r.



Widok ogólny.(www.szukamypolski.com)



 
#3,231 ·
Kościół pod wezwaniem Św. Trójcy i klasztor bernardynów
Najcenniejszym zabytkiem Drui jest zespół kościoła i klasztoru bernardynów, zlokalizowany na wysokim brzegu Dźwiny, na wschodnim krańcu niegdysiejszego Sapieżyna, a właściwie już w odrębnej części miasta, zwanej dawniej Sapieżyńską Słobodą. Z nadrzecznej skarpy rozciąga się widok na dużą wyspę otoczoną ramionami Dźwiny, zwaną Ostrowem Bernardyńskim.
Wysoka wieża bernardyńskiej świątyni, stercząca ponad bujną zielenią i niską zabudową, jest widocznym z daleka charakterystycznym elementem sylwetki Drui.
Bernardynów sprowadził do Drui w pierwszej połowie XVII wieku ówczesny właściciel miasta, podkanclerzy litewski Kazimierz Lew Sapieha, którego staraniem wzniesiono dla zakonników świątynię oraz zabudowania klasztorne.
Barokowy kościół Św. Trójcy powstał w latach 1643-46, a przebudowano go w drugiej połowie XVIII wieku. Po kasacie klasztoru w 1852 roku służył jako kościół parafialny. W 1944 roku spłonął w wyniku uderzenia bomby lotniczej. Po II wojnie światowej był zamknięty, później pozostawał formalnie w zarządzie miejscowego przedsiębiorstwa melioracyjnego, a w rzeczywistości stał opuszczony i stopniowo niszczał. Zniszczeniu podczas pożaru lub grabieży uległo cenne ruchome wyposażenie świątyni, między innymi rokokowe organy, obrazy z XVII i XVIII wieku, drewniane rzeźby.
Szczególnie cenne były dzwony: renesansowy „Zygmunt” z 1520 roku oraz ogromny „Kazimierz”, podarowany przez fundatora świątyni, a wykonany w słynnej ludwisarni Hansa Behema w Krakowie i według miejscowej tradycji przewieziony na drugi koniec Rzeczypospolitej na saniach. „Kazimierz” był używany tylko przy specjalnych okazjach: gdy wybuchła wojna, umarł papież lub król. Oba dzwony, jak i szereg mniejszych, zostały przez miejscowych parafian uruchomione podczas obu wojen światowych, zniszczono je jednak w okresie władzy radzieckiej.
Kościół jest trójnawową bazyliką z półkoliście zamkniętym prezbiterium i pojedynczą zakrystią. Od przodu do głównego korpusu przylega dobudowana w 1772 monumentalna, czterokondygnacyjna wieża, nakryta barokową kopułą i flankowana na wysokości drugiej kondygnacji przez spływy wolutowe zakrywające szczyty naw bocznych. Poszczególne kondygnacje wieży zdobią różnego kształtu otwory okienne, faliste gzymsy i narożne pilastry. Pilastry zdobią także boczne elewacje świątyni. Prezbiterium i ściany boczne wzmocnione są szkarpami.
W 1989 roku świątynię zwrócono wiernym. Rozpoczął się remont, podczas którego odnowiono i częściowo zrekonstruowano barokowo-rokokowy wystrój wnętrza. Wyróżnia się późnobarokowy, trójkondygnacyjny ołtarz główny z lat 1764-67 oraz ambona i cztery ołtarze boczne wykonane w stylu rokokowym w 1779 roku. Zachowała się także część oryginalnych, XVII wiecznych zdobień kościoła.


Do kościoła przylega dwukondygnacyjny budynek klasztoru, tworzący wraz ze świątynią zamknięty czworobok zabudowań z wewnętrznym dziedzińcem. Całość zespołu otacza ogrodzenie z barokową bramą z 1778 roku. Klasztor został wzniesiony w pierwszej połowie XVII wieku i rozbudowany w drugiej połowie XVIII wieku. Zewnętrzny wystrój jest skromny, elewacje urozmaicają jedynie ryzality i przybudówki.


Zgromadzenie bernardynów zlikwidowano z polecenia władz carskich w 1852 roku. Od 1923 roku pobernardyńskie budynki zajmowali ojcowie marianie, którzy opiekowali się miejscową parafią. Klasztor marianów i prowadzona przez nich szkoła stały się ośrodkiem kształcenia inteligencji białoruskiej.


W prowadzonym przez marianów gimnazjum pracował jako nauczyciel Antoni Gołubiew, znany pisarz, autor powieści historycznych.

Grzegorz Rąkowski
”Wśród jezior i mszarów Wileńszczyzny”, Rewasz, Warszawa 2000









 
#3,232 ·
br. Jan Fibek OFMCap

Bernardyni (Druja-Sapieżyn) – p.w. Trójcy Przenajświętszej

1643-1863 – klasztor bernardynów.
1643 – fundacja i uposażenie klasztoru bernardynów przez Kazimierza Lwa Sapiehe
1644 – powierzenie parafii.
1646 – budowa klasztoru (zapis fundacyjny dnia 21.10.1646 r.)
1675 – w czasie wizytacji bp. Słupskiego poświęcono 4 dzwony dla kościoła zakonnego.
XVIII w. – w kościele klasztornym otaczany był kultem, jako cudowny, Obraz Matki Bożej
1709 – gwardianem o. HIPOLIT Gierhartt OFM
1750 – erygowanie Bractwa Św. Antoniego, istniało też Bractwo Św. Anny.
1764-1767 – wyposażenie kościoła w rokokowy ołtarz główny (trzy kondygnacyjny)
1771-1772 – nadbudowanie wieży kościelnej o nową kondygnacją
1772 – klasztor zamieszkuje 25 zakonników, (8 kapłanów, 11 kleryków, 6 braci).
1778 – ogrodzenie obiektu barokowym murem z bramą
1779 – wykonanie 4 bocznych ołtarzy w stylu rococo, i ambony
1803-1804 – gwardianem o. FRANCISZEK Pikiell OFM (mieszka tu 13 kapłanów i 2 braci).
1829 – w klasztorze mieszka 20 zakonników (7 kapłanów, 9 klery-ków, 4 braci laików).
1843 - gwardianem był o. HILARY Paszkiewicz OFM.
1844 – przejecie parafii po dominikanach, obsługiwano kaplice w Franpolu, Miełkowszczyźnie i Idołcie.
1850 – kasata klasztoru
1855 – mieszkał tu jeszcze 1 zakonnik, obsługując kościół po-klasztorny.

1864-1890 – cerkiew prawosławne
1864 – przejecie budynków przez cerkiew prawosławną

1891-1924 –kościół „diecezjalny”.
Po spaleniu się drewnianej świątyni parafialnej kościół stał się siedzibą parafii.
1890-1905 – ks. Michał BŁAHOSZEWSKI (p), 1899-1901 – ks. Antoni Walentynowicz (w), 1902-1905 – ks. Stanisław Krzywiec (w).
1905 – parafia liczy 8160 kat.
1905-1907 – ks. Stefan LACHOWICZ (a)
1909-1911 – ks. Jan WEBER (a), 1911-1915 – ks. Bronisław Hryniewicki (w)
1910 – parafia liczy 8000 kat., kaplica Druja (cmentarna – p.w. Św. Michała), Idołta, Małkowszczyzna.
1913 – parafia liczy ok. 8000 kat, pracuje tu 2 kapłanów, trzy kaplice na terenie parafii i kaplica cmentarna w Drui
1914-1915 – ks. Michał MARCINKIEWICZ (p), 1915-1917 – ks. Ildefons Bobicz (w)
1922-1924 – ks. Antoni ZIENKIEWICZ (p) , 1923-1924 – ks. Witali Chamionek (w),
1923 – początek pracy Marianów w Drui, organizacją szkoły zajmuje się: 1923-1924 – ks. Andrzej Cikoto MIC (w)

1924-1944 – parafia i klasztor Marianów (do wojny)
1924-1933 – ks. Andrzej CIKOTO MIC (p, przeł.).
1924 – (23.04) nastąpiło przejęcie prowadzenia parafii przez ks. Marianów.
1924 - otwarto tu prywatną szkołę (gimnazjum koedukacyjne) prowadzoną przez Księży Marianów. Pracowali tu kolejno: 1924-1925 – ks. Witali Chamionuk, 1924 – ks. Józef Hermanowicz MIC, 1924 – ks. Kazimierz Smużko MIC
1925 – (18.05) założono tu dom mariański z nowicjatem. W mieście, staraniem proboszcza, powstała kasa Franciszka Stefczyka, spółdzielczy dom spożywczy, i dokonano elektryfikacji miasteczka.
1925-1926 – ks. Józef Duszuta MIC (pref), 1926-1928 – ks. Fa-bian Abrantowicz MIC (pref), bł. ks. Jerzy Kaszyra MIC. 1934-1936 – ks. Stanisław Eliasz (pref.), 1935 – ks. Tomasz Padziawo MIC.
1938 – ks. Józef Daszuto MIC (p), 1938 – ks. Władysław Łysik MIC (przeł.), 1938 – ks. Witalis Chamionek MIC , 1938 – ks. Grzegorz Kaszyra MIC , 1938 – ks. Kazimierz Smulko MIC (w), 1938 – ks. Antoni Prejser (kat.).
1938 – obsługiwano kaplice: Druja (p.w. Św. Michała) i Mal-kowszczyzna (z 1792 - p.w. św. Jana Chrzciciela)
1938-1941 – ks. Eugeniusz Kulesza MIC (rektor), 1938-1941 – bł. ks. Antoni Leszczewicz MIC, 1939 – ks. Józef Jarzębowski MIC.
1941 – (30.06) zamordowanie sł. Bożego ks. Eugeniusza Kuleszy MIC
1943 - zabranie świątyni i klasztoru przez Niemców na siedzibę sztabu karnych ekspedycji, i opuszczenie klasztoru przez Marianów
1944 – (04.07) zniszczenie świątyni i klasztoru przez bomby lotnicze

1944-1988 – kościół i klasztor Marianów (po wojnie)
1944-1950 – ks. Lucjan PAWLIK (MIC)
1945 – zabranie klasztoru przez władze sowiecką,
1945-1948 - remont kościoła staraniem ks. L. Pawlika MIC
1948 – (02.08) poświęcenie kościoła po remoncie.
1950 – (17.10) aresztowanie proboszcza i skazanie na śmierć (zmienione na 25 lat więzienia)
Ok. 1951 – kościół zamieniony na skład zbożowy i paliwowy.
1956-1957 – ks. Lucjan Pawlik MIC, mieszka tu po powrocie z łagrów, ale bez rejestracji, nabożeństwa odprawia z br. Piotrem Dunderem MIC w domu.
1958-1965 – ks. bp. Kazimierz DUBLIŃSKI. Po zamknięciu kościoła wierni udawali się po posługę religijną, do pobliskich świątyń m.in. do Mior

1989-2007 – odrodzenie parafii
1989 – zwrot kościół wiernym
1989-1990 – ks. Władysław Pietrajtis
1990-1995 – ks. Antoni ŁOŚ (MIC)
1995-1996 – restauracja barokowych ołtarzy
1996 – ks. Henryk KULESZA (MIC)
2002-2004 – ks. Wiaczesłw PIELINEK (MIC), 2002-2004 – ks. Jan Wojtkiewicz MIC (w)
2004 – parafia w dekanacie miorskim, na jej terenie znalazły się miejscowości: Druja, Szatiliny, Stajki, Jermołowo, Cilewszczyzna, Bobaryki, Prudniki, Bobyszki, Sauci, Konoplanszczyzna, Szarkile, Kozakowo, Nowa Wioska, Urbanowo, Jaja, Kodaronce, Wojsa, Małki, Inele, Bukowszczyzna, Wierdy, Bugry.
2007 – ks. Michał TASZIAKOWSKI (MIC) (p), 2007 – ks. Anto-ni Łoś MIC (w), ks. Andrzej Sidorowicz MIC (w).












 
#3,235 ·


watpie ze to jest kosciol w Drui. Jest to raczej kosciol w Dryswiatach, obwodu braclawskiego. Widac na zdjeciu ze jest drewniany...

Spostrzegawczy jesteś!:) Dzięki!

Faktycznie jest to kościół w Dryświatach, nie przyglądałem się zdjęciom, autoamatycznie je przerzuciłem. Ktoś na stronie NAC źle je umiejscowił.

 
#3,237 ·
Cześć.
Mam pytanie Mariop,byłeś może w majątku Chłostowo,jest to majątek koło
miasteczka Zelwa,na trasie Białystok -Słonim,byłbym wdzięczny za zdięcia,jeśli takowe posiadasz.
Pozdrawiam serdecznie, Ryszard.
Jak dobrze sobie przypominam przejeżdżaliśmy w tym roku przez Chłostowo w drodze do Międzyrzecza. Nic wtedy nie wiedziałem o tym majątku, zajrzałem teraz na globus, wygląda na to,że dwór nie zachował się, tylko jakiś budynek gospodarczy!:)
Pozdrawiam! Mariusz.
 
#3,240 ·
Cerkiew unicka pod wezwaniem Świętych Piotra i Pawła
Późnobarokowa, zbudowana w końcu XVIII wieku. Miała murowaną, dwukondygnacyjną wieżę, drewniane zaś nawę i prezbiterium.
Po likwidacji unii w 1839 roku obiekt przekazano parafii prawosławnej. W drugiej połowie XIX wieku zniszczone części drewniane świątyni zostały rozebrane, a murowaną wieżę przebudowano na kaplicę, w której przechowywano otoczoną kultem ikonę Zbawiciela.
Mocno uszkodzona podczas II wojny światowej kaplica popadła w ruinę; do naszych czasów zachowały się jedynie pozbawione dachu ściany wieży, na której widać jeszcze resztki barokowych zdobień.

Grzegorz Rąkowski
”Wśród jezior i mszarów Wileńszczyzny”, Rewasz, Warszawa 2000










Cerkiew prawosławna pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Marii Panny
Pierwotnie drewniana, powstała przy klasztorze prawosławnym istniejącym w Drui już od XVI wieku. Monaster drujski, choć nieduży, oparł się wpływom unii brzeskiej. W XVII wieku był jedynym klasztorem prawosławnym na Brasławszczyźnie, a jego cerkiew - jedyną świątynią prawosławną w powiecie brasławskim.
Na początku XIX wieku drujski monaster chylił się ku upadkowi. W 1814 roku w niewielkim, murowanym budynku klasztornym mieszkało zaledwie trzech mnichów, a prawosławnych rodzin w całym mieście było tylko dziewiętnaście.
W fatalnym stanie była stara, drewniana cerkiew, a rozpoczętej w 1810 roku budowy nowej, murowanej świątyni zakonnicy nie byli w stanie doprowadzić do końca. W 1823 roku klasztor zlikwidowano, a wykończona prowizorycznie rok wcześniej cerkiew przejęła rolę parafialnej.
Prace wykończeniowe podejmowano jeszcze kilkakrotnie, między innymi w 1837 roku położono nowy dach, w połowie XIX wieku budynek otynkowano, a w 1871 roku dobudowano wieżę i babiniec.
Dziś z cerkwi, po II wojnie nieczynnej i kompletnie zdewastowanej, zostały tylko ruiny. Najstarsze części – nawa i prezbiterium – mają charakter późnobarokowy, są ozdobione pilastrami, lizenami i wydatnymi gzymsami. Dobudowane później dwukondygnacyjna wieża i niski babiniec utrzymane są w stylu rosyjsko-bizantyjskim.

Grzegorz Rąkowski
”Wśród jezior i mszarów Wileńszczyzny”, Rewasz, Warszawa 2000


 
Top