Ανάλυση της κατασκευής ενός πεζοδρομίου
Η κατασκευή ενός πεζοδρόμιου γίνεται από κάποιο μίγμα τσιμέντου με άμμο. Η κατασκευή που θα περιγράψω αφορά σε περιοχές μη τουριστικές, σε περιοχές όπου δεν έχουμε τρομακτικά υψηλή δόμηση, δηλαδή περιγράφω το πιο συνηθισμένο τύπο πεζοδρομίου της Αυστραλίας.
Η περιοχή της γης στην οποία θα κατασκευαστεί το πεζοδρόμιο, καθαρίζεται και επιπεδοποιείται όσο το δυνατόν λαμβάνοντας υπ όψιν της ιδιαιτερότητες στη κλίσεις του εδάφους της περιοχής.
Η κατασκευή του πεζοδρομίου ως επί το πλείστον γίνεται επί τόπου με καλουπώματα και όχι απομακρυσμένα (όχι δηλαδή προκατασκευασμένα κομμάτια τσιμέντου).
Δεν χρησιμοποιούνται πλάκες, ούτε πλακίδια, ούτε κυβόσχημα άλλου είδους πλακίδια. Όπως έγραψα στην αρχή χρησιμοποιείται κάποιο μίγμα τσιμέντου άμμου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ωστόσο για την ακριβή του σύσταση.
Το φάρδος του πεζοδρομίου είναι σταθερό σε κάθε προάστειο και σε κάθε συνοικία όταν πρόκειται για περιοχή με κατοικίες και μαγαζιά.
Ως επί το πλείστον τα πεζοδρόμια φτιάχνονται σε ένα προάστειο ή σε μία συνοικία όταν αυτή η συνοικία ή προάστειο εντάσσεται σε κάποιο κεντρικό σχεδιασμό από την αρμόδια κρατική υπηρεσία. Ως επί το πλείστον το πεζοδρόμιο κατασκευάζεται σε μία νέα συνοικία ή προάστειο πριν καν θεμελιωθεί το πρώτο σπίτι. Δηλαδή το πεζοδρόμιο πρωτοκατασκευάζεται όταν γίνονται οι χαράξεις των εκτάσεων που θα αποτελέσουν οικόπεδα, όταν περνιόνται οι αποχετεύσεις, όταν περνιόνται σωλήνες νερού, όταν περνιόνται καλώδια ρεύματος και τηλεφώνου.
Μετά τα προκαταρκτικά , προχωρώ στη κυρίως περιγραφή.
Το
πάχος των τσιμεντένιων πλακών που θα διαμορφωθούν είναι τουλάχιστον
12 εκατοστά του μέτρου. Αυτό συνεπάγεται ότι το συνεργείο πρέπει να σκάψει λιγάκι και να φτιάξει ένα εξαιρετικά ρηχό χαντάκι, ώστε κατά την τσιμεντοποίηση να έρθει το πεζοδρόμιο στο ίδιο ύψος με το χώμα που το περιβάλλει
Τοποθετούνται στις άκρες/πλευρές στο έδαφος, εντός του χαντακιού, δύο ξύλινα καλούπια που θα συγκρατήσουν το ρευστό μίγμα σκυροδέματος. Ανάμεσα από τα καλούπια ρίχνονται συρμάτινα πλέγματα(οπλισμός) τα οποία θα αποτελέσουν την ραχοκοκκαλιά της κατασκευής.
Η πλάκα που ρίχνεται με το ρευστό μίγμα τσιμέντου είναι διαστάσεων
φάρδους περίπου 140 εκ και μήκους μεταξύ 2-2.5 μέτρα.
Όπως φαίνεται παρακάτω , χρησιμοποιώντας κάποιου είδους κυματιστή μεγάλη σπάτουλα, δημιουργείται αυτό το texture με τα μικρά κυματάκια-ραβδώσεις που αυξάνουν απίστευτα την τριβή, έτσι ώστε ακόμη και σε συνθήκες καταρακτώδους βροχής να μην γλυστράνε οι πεζοί ή τα ποδήλατα.
Στις άκρες υπάρχει μία λωρίδα περίπου 5 εκατοστών η οποία γίνεται λεία με τη σπάτουλα, ώστε να επιτευχθεί ένα αισθητικό αποτέλεσμα που δηλώνει ότι εκεί βρίσκεται το άκρο του πεζοδρομίου.
Αυτή η φωτογραφία όμως παραπάνω δεν μπήκε για να δείτε τις ραβδώσεις στο texture που αποκτάει η επιφάνεια του πεζοδρομίου !
Αυτή η φωτογραφία μπήκε για να δείτε το σπάσιμο στη μία άκρη του πεζοδρομίου και έτσι να αντιληφθείτε ότι ανάμεσα από δύο γειτονικές πλάκες που δημιουργούνται κατά το τσιμέντωμα με το ρευστό υλικό, παρεμβάλει ο τεχνίτης ένα διπλωμένο φύλλο, είτε αλουμινίου είτε γαλβανισμένου μετάλλου. Το ακριβές υλικό και πάλι δεν το γνωρίζω ως μη ειδικός. Είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι δεν το έχω δει αυτό το διπλό φύλλο διαχωρισμού να οξειδώνεται. Άρα έχουμε να κάνουμε είτε με αλουμίνιο είτε με γαλβανισμένο άλλο μέταλλο.
Το πάχος αυτού του διπλού μεταλλικού φύλλου δεν ξεπερνάει τα
7 χιλιοστά του μέτρου.
Συνεπώς, έχουμε πλάκες τσιμεντένιες πάχους περίπου 12 εκατοστών, φάρδους περίπου 1,4 μέτρου και μήκους 2 μέτρα που διαχωρίζονται ανά δύο με κάποιο διπλό μεταλλικό φύλλο που δεν σκουριάζει.
Σε κάθε 3 από τις παραπάνω πλάκες έχουμε δύο μεταλλικά χωρίσματα.
ΟΜΩΣ, εδώ βρίσκεται μία σημαντική λεπτομέρια που δεν φαίνεται στις φωτογραφίες !
Κάθε τρεις πλάκες με την παραπάνω σχεδίαση/υλοποίηση υπάρχει αντί ενός μεταλλικού φύλλου χωρίσματος ένα πολύ παχύτερο χώρισμα από ειδικό συνθετικό αφρώδες υλικό.
Όπως στους περισσότερους γίνεται, πλέον, κατανοητό για να αντιμετωπιστούν
τα προβλήματα που προκύπτουν από τις διαστολές και συστολές που μπορεί να παρατηρηθούν υπάρχει το αφρώδες υλικό το οποίο απορροφά τις παρενέργιες.
Το πάχος του αφρώδους υλικού χωρίσματος μεταξύ των τριάδων των πλακών είναι αισθητά μεγαλύτερο σε σχέση με τα μεταλλικά χωρίσματα και απ ότι θυμάμαι είναι γύρω στο
1 εκατοστό το μέτρου.
Κλείνοντας, επιτέλους, αυτό το χαλί για το τρόπο που κατασκευάζονται εδώ τα πεζοδρόμια,
θα ήθελα να υπογραμμίσω πόσο σοφή είναι η παραπάνω μέθοδος αφού οποτεδήποτε δημιουργηθεί κάποιο σήκωμα από ρίζα δέντρου ή κάποιου άλλου είδους φθορά, το μόνο που έχει να κάνει το συνεργείο που θα κάνει την επισκευή είναι να σπάσει με ένα κομπρεσέρ τη πλάκα που έχει τη φθορά(ανάμεσα από δύο χωρίσματα) και να τσιμεντώσει μεταξύ των δύο ανοξείδωτων χωρισμάτων .
Ελπίζω να φανεί χρήσιμη όλη η παραπάνω περιγραφή σε κάποια μαθητευόμενη και ανήσυχη ψυχή, σε εκείνη τη περιοχή, που ενδιαφέρεται να μαθαίνει, να εξελίσει, να καινοτομεί, να μιμείται και εν τέλει να ... παράγει υψηλού επιπέδου υποδομές για τους πεζούς.
EDIT:
Στις παραπάνω φωτογραφίες τα πεζοδρόμια δεν προέρχονται από γειτονιές σε προάστεια αλλά από scenic διαδρομές σε παραλιακά πάρκα του Port Macquarie, ως εκ τούτου το φάρδος της κατασκευής είναι εμφανώς μεγαλύτερο. Τα φάρδος στις γειτονιές είναι μικρότερο.
