Galicia | Integración Urbanística

Pois mirade, eu si que son arquitecto, mais penso que no tocante a cascos vellos e rehabilitacións cómpre ser moi delicado. ¿Contemporáneo? Sempre: se temos técnicas coas que podemos facer as cousas mellor que hai cen anos, sería de bobos non usalas. E se imos usar técnicas contemporáneas, a linguaxe debería ser contemporánea. Pero penso que moitas veces asociamos contemporáneo con futurista, rupturista, e outros -istas que non deixan de ser estilísticos e pouco relevantes, especialmente cando conducen a formas sen máis xustificación que seren transgresoras pero sen motivos funcionais nin compositivos detrás.

¿Rupturista, rompedor... con qué? Un non pode pretender basear toda a arquitectura en romper con cousas. Un ten que ser fiel á idea, non ter medo de que se un espacio pode ser mellor de certo modo non se poda facer porque non o permite o "estilo". Máis que rompedor chamaríalle "independente". Pódese ser independente mais sereo, respectuoso, non cómpre que o novo berre "estou aquí, mírame!!" por riba do vello edificio.



Exemplo de "rehabilitación" difícil de mirar, e como esa moitas outras deste señor (Daniel Libeskind) e moitas outras que coñecemos por estes lares. Como dixo un profesor meu, "é como se o pallaso de Micolor estivera a darlle patadas a Frank Sinatra".



Rehabilitación "invisible" do convento de Santa María de Bouro (Souto de Moura). Unha actuación discreta ata o extremo, na que se puxo infinito coidado en que o protagonismo fose todo para o preexistente, e con todo, aí cabe un hotel.



Casa Gugalun (Peter Zumthor). A parte contemporánea ten linguaxe contemporánea e técnicas contemporáneas; con todo, parecera que "sempre estivo aí". Esa e a miña forma favorita de facer arquitectura, linguaxe contemporánea, pero que sente no sitio coma se fose milenario. E iso non depende tanto de usar unha linguaxe moderna ou "clásica", senón dos espazos, volumes, texturas, luces e sombras, cores... independientemente da linguaxe que se use. E de feito, o principal motivo polo que non aturo os pastiches é porque sobreimpoñen unha linguaxe "clásica" (que a saber qué é clásico, porque moitas veces é un batido de estilos dende medieval ata decimonónico) a edificios con volumes e espazos para os que eses estilos non teñen resposta, e pasan cousas raras. Edificio Conde de Fenosa, por exemplo.

ofarwest said:

Cuestion de gustos. Hay a gente que le gusta que todo sea como siempre y a otros que las cosas cambien. A mi me gustaria ver mas rehabilitaciones rompedoras como esta. El tipico edificio de otra epoca acaba cansando y actuaciones asi le dan mas atractivo.

Click to expand...

Eu actuacións deste tipo véxoas ben sempre e cando 1) o edificio orixinal non teña moito valor e 2) a contorna non se vexa afectada negativamente pola agresividade da intervención. Eu non vexo ben facer as cousas "coma sempre" porque "sempre se fixo así", polo mesmo que non penso que haxa que "romper" por romper. Un edificio singular pode aspirar a ser rompedor e rechamante, pero se todos os elementos do tecido urbano dan en romper, ou ben non rompe ningún porque todos son "rompedores" ou o conxunto é incoherente, o cal é moito peor.

mryonnder said:

Cito solo esta parte para no repetir el tocho.

Perdona pero no me queda claro entonces tu postura.

En el primer caso yo estoy de acuerdo en que es excesivo, sobre todo porque deforma la fachada. En el segundo me gusta y creo que sigue la tónica de las rehabilitaciones del CV de Vigo en edificios que estaban en buen estado.

El problema viene cuando hay un solar o una construcción de ladrillo que no vale nada. En lo que discrepábamos entre nosotros era en qué tipo de construccion nueva hacer ahí. Cuál es tu opinión al respecto?

Click to expand...

O segundo e o terceiro exemplos para min son espléndidos, e como ben dis penso que é o xeito de facer as cousas cando o edificio é valioso de por si. Se o que temos é obra nova nun contexto histórico, eu iría por uns volumes e proporcións acordes coa contorna, con materiais harmónicos co que haxa no lugar, pero con sistemas construtivos e linguaxe 100% contemporáneos, porque non pode ser doutro modo. Tratar de "ser un máis", pero un máis do século XXI. A min neste senso encántame o Museo de Arte Sacro da Coruña, se ben eu no canto de formigón visto igual poría un encofrado perdido de pedra á vista.



O criterio para min sería que o que se faga sume valor. O ideal, para min, sería ser quen de facer unha obra contemporánea, con sistemas e linguaxe contemporánea, que dialogue harmoniosamente coa súa contorna. Chamar a atención, especialmente para un elemento de tecido, non debería ser o obxectivo, e iso é algo que, por sermos artistas, adoitamos esquecer.

^^ Home, non é 100% moderno, pero polo menos é sinxelo e non ten eses "elementos decorativos" neo-neobarrocorrománicos. Se esa parede de fábrica é de verdade e non é de formigón forrado, non será a oitava marabilla pero non ofende a ninguén. Eu poría unhas fierstras de vidro enteiro e non partido, pero non creo que ningún de nós teña nada en contra diso, porque iso é unha cousa e unha casa-tarta de vodas "estilo nonseiqué" é outra ben distinta, a Deus grazas.